Corryong & Upper Murray Seeds

Een update vanuit het pittoreske Corryong. Met een gemiddelde temperatuur van 41 graden vandaag is het een raar idee dat het morgen kerstmis is.

Corryong is uhm, niet groot. T is een stadje langs een doorgaande weg, ruwweg 900 man, iedereen kent iedereen en heeft een gigantisch accent, en Wifi is een nog onbekend fenomeen. Er is 1 supermarkt, 1 café, 1 garage, 1 kerk, etc. De fabriek waar ik werk haalt ieder jaar een aantal backpackers hier naar toe als 'het seizoen' begint, dus we zijn gelukkig niet compleet onbekende figuren met onze slippers en buitenlandse accenten.

Ongeveer twee weken geleden kwam ik hier aan, en kon ik mijn spullen neergooien in een huisje dat ontzettend luxe is voor t luttele bedrag dat we ervoor betalen. Ik heb mijn eigen kamer met tweepersoonsbed, en alles is aanwezig, zelfs een wasmachine. Het is ongeveer tien minuten lopen naar het 'centrum' van het dorp, en 20 minuten naar de fabriek waar ik nu werk. Ik heb voor 10 dollar een aardige fiets op de kop getikt, en naar de fabriek kunnen we altijd met de supervisors meerijden. Ik woon hier met David, een 31 jarige Belg (spreekt Frans, geen Vlaams jammer genoeg), en John, een 20 jarige Brit. Ik kan het goed met ze vinden, dus dat loopt allemaal wel los.

T werk is godallemaggies zwaar, stoffig en warm. Ik drink 5 liter water per dag, maar ik hoef bijna niet te pissen omdat ik het allemaal uit zweet. Kort samengevat is er een machine die zaad uit poept, en dat zaad moet opgevangen worden in zakken van 25 kilo. Die zakken worden dan dichtgenaaid en per 40 op een pallet gestapeld, dus per ton. Zo'n pallet wordt dan ingepakt met foelie papier, en naar het magazijn gebracht. T is al een oud ding dus hij lekt op verschillende plekken, wat ook steeds bijgehouden en opgevangen moet worden. We werken in teams van 2 (4 teams, allemaal backpackers), en er zijn 3 shifts, met elk een supervisor. De ochtend shift van 7 tot 3 met Wayne, avond shift van 3 tot 11 met John (andere John dan mn huisgenoot), en de nacht shift van 11 tot 7 met Wes. Elk team werkt 7 dagen lang een shift, dan 2 dagen weekend, dan weer 7 dagen de volgende shift, etc. We moeten 2 ton per uur doen, dus zo'n 640 zakken per shift.

Wayne is t strengst van de 3, maar wel een goeie vent. Hij is de manager, dus alles is zijn verantwoordelijkheid, dus hij moet af en toe wel wat strenger zijn.

John is een klein gezet mannetje, met pretoogjes en 24/7 een glimlach op zijn gezicht. Hij praat ontzettend langzaam en heeft een dijk van een Australisch accent. We houden van John.

Wes geeft nergens niks om, zegt in elke zin minstens 3 keer 'fucking', en is de meest slome kerel die ik ooit heb gezien.

T was vooral in t begin flink zwaar. De pallets lijken veel te klein, t naai apparaat werkt voor geen meter en de machine gaat veel te snel. Maar hoe meer je werkt hoe beter het gaat, en nu is het goed bij te houden. Ik heb een spoedcursus vorkheftruckrijden gehad, dus dat maakt t werk wat minder eentonig.
Ik heb zonder overdrijven 28 blaren op mn handen, maar ik verdien hier per week bijna wat ik thuis per maand verdien, dus we gaan vrolijk verder.

Voor 1e kerstdag zijn we uitgenodigd om met Stuart (de eigenaar van het hele bedrijf) en zijn gezin mee te gaan naar een nabijgelegen meer, waar hij een boot heeft liggen. Moet een aardig grote boot zijn, als er 8 Backpackers plus zijn gezin op passen. Voor vanavond (kerstavond) hebben we een BBQ en een hoop vlees en bier gekocht.

Hoelang ik hier nog blijf weet geen mens. 'het seizoen' duurt nog tot halverwege april maar dan ben ik al lang en breed weg. De tijd zal het leren :)

Fijne kerst allemaal!